ข้อมูลบริการสุขภาพ

 

 ในปีพ.ศ. 2478 หรือประมาณ 60 ปีก่อน กรมสาธารณสุข กระทรวงมหาดไทยได้ทำการตรวจสอบข้อมูลสถิติผู้ป่วยโรคเรื้อนทั่วประเทศพบว่าจังหวัดขอนแก่น ซึ่งเป็นจังหวัดศูนย์กลางในภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีผู้ป่วยโรคเรื้อนจำนวนมาก จึงได้จัดตั้งโรงพยาบาลโรคเรื้อนขึ้นที่บ้านสีฐาน อ.เมือง จ.ขอนแก่น เป็นสถานพยาบาลโรคเรื้อนแห่งที่ 5 ของประเทศ อยู่ห่างจากตัวเมืองขอนแก่น 3 กิโลเมตร มีเนื้อที่ 3,116 ไร่ 3 งาน 32 5/7 ตารางวา ซึ่งเป็นสถานพยาบาลที่ให้การบำบัดรักษา และสงเคราะห์ผู้ป่วยโรคเรื้อนแห่งเดียวในภาคอีสาน มีสิ่งก่อสร้างเป็นเรือนไม้ใช้เป็นเรือนอำนวยการ 1 หลัง ตรวจและรักษาคนไข้ 1 หลัง ด้านหน้ามีบึงหรือสระใหญ่สองแห่ง น้ำเค็มปลูกต้นไม้ไม่ค่อยได้ จึงมีการนำต้นสนทะเลมาปลูกเพื่อให้เหมาะสมกับสภาพของดินเค็มในบริเวณนั้น ด้านหลังมีสระหรือบึงขนาดเล็ก น้ำจืด และได้เจาะน้ำบาดาลทำที่สำหรับกักเก็บน้ำ มีร้อยเอก นายแพทย์หลวงเสริม ปรุงสุข เป็นผู้อำนวยการ รับผู้ป่วยไว้รักษาและสงเคราะห์ 223 ราย จัดบ้านพักให้ผู้ป่วยจำนวน 57 หลัง ซึ่งเป็นวิธีการควบคุมโรคเรื้อนแบบเก่า คือ แยกกักไว้ในสถานพยาบาลและนิคมโรคเรื้อน เพราะยังไม่มียารักษาที่มีประสิทธิภาพ มีเพียงน้ำมันกระเบาเป็นยาหลัก

 

 

ในปี พ.ศ.2485 หลังการสถาปนากระทรวงสาธารณสุข กองควบคุมโรคเรื้อน กรมอนามัยได้มีการขยายบ้านพักผู้ป่วยเพิ่มเป็น 71 หลัง และเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น สถานพยาบาลสีฐานในปี พ.ศ. 2496 กองควบคุมโรคเรื้อน ร่วมกับองค์การอนามัยโลก (WHO) ได้ทำการสุ่มสำรวจโรคเรื้อนพบว่ามีผู้ป่วยโรคเรื้อนทั่วประเทศประมาณ 140,000 คน อัตราความชุกสูงถึง 50 คนต่อประชากรหมื่นคน และร้อยละ 60 ของผู้ป่วยโรคเรื้อนอยู่ที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย

 

ต่อมาในปี พ.ศ.2506 รัฐบาลของจอมพลสฤษฏ์ ธนะรัตน์ มีนโยบายใช้พื้นที่ดินทั้งหมดของสถานพยาบาลสีฐานเพื่อก่อตั้งมหาวิทยาลัยขอนแก่น จึงได้ย้ายสถานพยาบาลสีฐานมาตั้งทำการในสถานที่แห่งใหม่ที่หมู่บ้านโนนสมบูรณ์ ต.บ้านเป้า อ.บ้านไผ่ จ.ขอนแก่น (ชื่อตำแหน่งสถานที่ ณ ขณะนั้น ซึ่งปัจจุบัน คือ ต.โนนสมบูรณ์ อ.บ้านแฮด จ.ขอนแก่น) ริมถนนมิตรภาพ ตั้งห่างจากตัวจังหวัดขอนแก่นประมาณ 22 กิโลเมตร มีพื้นที่ 3,200 ไร่เศษ สำหรับจัดตั้งสถานพยาบาล และจัดสรรที่อยู่อาศัยให้กับผู้ป่วยโรคเรื้อน (2,850-2-49 ไร่) ให้ชื่อว่า“สถานพยาบาลโนนสมบูรณ์” เริ่มเปิดบริการอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ ๗ มกราคม พ.ศ.2507 โดยพระบำราศนราดูร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขสมัยนั้นเป็นประธาน มีนายแพทย์ไพโรจน์ ประเสริฐศราวุฒิ เป็นผู้อำนวยการ

 

ในปี พ.ศ.2510 ได้ยุบนิคมผู้ป่วยโรคเรื้อนหัวทะเล จ.นครราชสีมา และนำผู้ป่วยเข้ามารวมไว้ที่สถานพยาบาลโนนสมบูรณ์

 

ในปี พ.ศ.2527 มีการศึกษาวิจัยการรักษาผู้ป่วยโรคเรื้อนด้วยยาแบบใหม่ ชื่อ MDT นนำทีมโดย นพ.จรูญ ปิรยะวราภรณ์ และพญ.กรองกราญจน์ ทัศนาญชลี และได้รับการสนับสนุนยาRifampicin DDS และ Lamprene จากมูลนิธี SASAKAWA โดย ศ.Eto เป็นหัวหน้าทีม และMs.Susuki เป็นเลขา

 

บทบาทหลักของสถานพยาบาลโนนสมบูรณ์ในขณะนั้นก็ยังคงเดิม การดำเนินงานได้เจริญก้าวหน้ามาตามลำดับ มีผู้ป่วยโรคเรื้อนในความดูแลเพิ่มขึ้นจาก 300 รายเศษ เป็น 2,000 รายเศษในปี ซึ่งนับว่าเป็นชุมชนโรคเรื้อนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ต่อมาในปีงบประมาณ๒๕๓๖ กรมควบคุมโรคติดต่อได้รับอนุมัติจากกระทรวงสาธารณสุขให้ดำเนินการแบ่งสถานพยาบาลโนนสมบูรณ์ออกเป็น ๒ หน่วยงาน คือ 1. สถานพยาบาลโรคติดต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จ.ขอนแก่น ให้เป็นหน่วยงานระดับกอง ขึ้นตรงต่อ กรมควบคุมโรคติดต่อและ 2.นิคมโนนสมบูรณ์ เพื่อเป็นส่วนดูแลการพักอาศัยให้แก่ผู้ป่วยโรคเรื้อนภายในหมู่บ้านทั้งหมดจำนวนประมาณหนึ่งพันคน สังกัดศูนย์โรคเรื้อนเขต ๖ สำนักงานควบคุมโรคติดต่อเขต ๖ จ.ขอนแก่น โดยใช้อาคารที่ทำการร่วมกัน

 

จนกระทั่งปีงบประมาณ 2537 สถานพยาบาลโรคติดต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้รับงบประมาณในการก่อสร้างอาคารบ้านพักและเรือนรักษาผู้ป่วยต่าง ๆ เป็นโรงพยาบาลขนาด 240 เตียง เป็นจำนวนเงิน 98.75 ล้านบาท ประกอบด้วยอาคารต่าง ๆ 16 หลังในพื้นที่ 200 ไร่ ตั้งอยู่ริมถนนมิตรภาพ ด้านหน้านิคมโนนสมบูรณ์โดยให้ชื่อว่า โรงพยาบาลโรคติดต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จ.ขอนแก่น ได้รับพันธกิจหลักใหม่ให้สอดคล้องกับนโยบายหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ

 

 เนื่องในวโรกาสที่สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯสยามบรมราชกุมารี ทรงเจริญพระชนมายุ 48 พรรษา โรงพยาบาลโรคติดต่อภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จ.ขอนแก่น ได้เปลี่ยนศักยภาพเป็นโรงพยาบาลทั่วไป ขนาด 250 เตียง และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าพระราชทานชื่อโรงพยาบาลใหม่ว่า “โรงพยาบาลสิรินธร จังหวัดขอนแก่น” สังกัดสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดขอนแก่นสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข มีพันธกิจ และพัฒนาศักยภาพบริการด้านการส่งเสริมสุขภาพการป้องกันโรค การตรวจรักษาโรคทั่วไป ตรวจรักษาโรคเฉพาะทาง โรคติดต่อ โรคเรื้อรังต่างๆและการฟื้นฟูสภาพความพิการ จนถึงปัจจุบัน