ความเห็น : ผมว่าจิตแพทย์ในไทย ไม่เหมือน ตปท. บ้านเราจะออกแนวรักษาให้ยากินมากกว่า เมืองนอกเหมือนเค้าจะให้คำปรึกษาและรับฟังเหมือนเป็นอาชีพโดยตรงเลย ไม่ใช่มองเป็นคนป่วย
อธิบาย : เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะจิตแพทย์ /พยาบาลจิตเวช / นักจิตวิทยาคลินิก / นักบำบัด ในไทย มีจำนวนน้อยกว่าต่างประเทศมากๆ ครับ
โดยเฉลี่ย มีจิตแพทย์ 1 คน ต่อประชากร หลัก แสน
บุคคลกรอื่นๆ ก็มีไม่พอ เช่นกัน
บางจังหวัด มีประชากร 300,000 มีจิตแพทย์ 1 คน
ถ้ารักษาแบบต่างประเทศจะดูแลผู้ป่วยได้จำนวนหนึ่ง (จิตแพทย์ 1 คน ดูแลได้ ประมาณ 8- 10 คน/วัน คนละ ประมาณ 45 นาที) และ ส่วนใหญ่จึงจะต้องรอนัดเป็นปีครับ
จึงไม่สามารถให้บริการแบบนี้ได้ในบริบทของประเทศไทยเวลานี้ครับ
ผู้ป่วยที่จำเป็นต้องทำบำบัด จะนัดแยกต่างหาก และทำเท่าที่ทำได้ เพราะไม่มีเวลามากพอครับ
ส่วนในเรื่องของโรค
มีบางโรคต้องใช้ยาเป็นหลัก เช่น โรคจิตเภท / โรคซึมเศร้า
การรักษาอื่นๆ จะเข้ามาเสริมเมื่อจำเป็น
บางโรคใช้จิตบำบัด / พฤติกรรมบำบัด เป็นหลัก ไม่ใช้ยาก็มีครับ
ส่วนการปรึกษาปัญหาด้านการปรับตัว การให้คำปรึกษากับคนที่ยังไม่ป่วย ก็มีบ้าง
แต่อัตราการเข้ารับการปรึกษายังน้อย เพราะการยอมรับว่าการมาพบจิตแพทย์ เป็นเรื่องปกติ ไม่มี stigma ยังมี น้อยในสังคมไทยครับ และอาจไม่สะดวกเพราะจำนวนผู้ป่วยมีเกินกำลังที่ทีมงานจิตเวชจะดูแลได้
ขอบคุณสำหรับความเห็นนะครับ
ทีมงานจิตเวชจะพยายามดูแลให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ
ความเห็น : โรคนี้เบิกค่าใช้จ่ายในการรักษาไม่ได้ ก็เป็นอีกประเด็นที่ไม่จูงใจให้คนพบแพทย์
สมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย
โรคซึมเศร้าสามารถใช้สิทธิการรักษาประกันสุขภาพทั่วหน้าตาม รพ.ที่มีสิทธิ์ หรือถ้าที่โรงพยาบาลที่มีสิทธิ์ไม่มีจิตแพทย์ เค้าก็จะส่งสิทธิ์มาให้โรงพยาบาลที่มีได้ค่ะ นอกจากนั้นถ้าไม่ได้ใช้สิทธิ์ไปตรวจตามโรงพยาบาลรัฐบาลและใช้ยาที่ไม่ได้มีราคาสูงและมีประสิทธิภาพดีก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายที่แพงค่ะ คือจะมีแค่ค่ายาไม่มีค่าหมอ ส่วนถ้าไปเอกชนก็จะแพงสักหน่อยค่ะ
ข้อมูลสนทนาอรรถาธิบาย ในเพจสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย มีประโยชน์แก่การทำความเข้าใจและเรียนรู้ จึงได้นำมาบันทึกไว้ที่นี้
